Waarom Indiase animatie de ergste ooit is
Ik heb me al een hele tijd verdiept in het probleem van de Indiase animatie. Van het vragen aan producenten waarom ze vreselijke films financieren tot het ondervragen van exposanten over wie naar Indiase animatiefilms kijkt, ik heb geprobeerd grip te krijgen op hoe de Indiase animatie zo jeugdig en delinquent is geworden.
Terwijl de antwoorden verspreid waren, zag ik altijd hoop op een betere toekomst. Toen keek ik naar deze video.
welk voedsel heeft de meeste calorieën per ons
En al mijn hoop brokkelde terug naar de realiteit. De kwaliteit van de animatie die zichzelf verkondigt als de duurste animatiefilm met meerdere verdiepingen en een cast heeft die bestaat uit grote ticketnamen als Amitabh Bachchan, Sunny Deol, Vidya Balan, Ajay Devgn en Anil Kapoor, is beslist en schokkend smakeloos. Erger nog, de beweging en achtergronden zijn schokkend voor de ogen.
Geproduceerd door de kinderen van Jayantilal Gada van Pen India na hun eerdere succes Kahaani, zou je op zijn minst een behoorlijk aanbod hebben verwacht. Toen ik met Jayantilal sprak over zijn toekomstplannen, vertelde hij specifiek hoe zijn kinderen het van hem overnamen, zodat de nieuwe films beter zouden aansluiten bij de tijd.
Als dit de nieuwe richting is die onze animatiefilms inslaan, kunnen ze beter worden geëuthanaseerd. Laten we eerlijk zijn, geen enkele moeder zou willen dat haar zoon de Indiase mythologie leert kennen van zo'n waardeloos uitziend stukje animatie, zelfs als haar hartenbreker Jackie Shroff de stem van Duryodhan heeft.
De problemen van Indiase animatie zijn eigenlijk vergelijkbaar met een kat-en-muisspel. Animatieproducenten en -regisseurs willen dat het publiek naar dergelijke films komt kijken, zodat het genre klaar is voor riskantere (lees niet-mythologische) thema's om te evolueren. Het publiek, dat gekweld wordt door de inflatie en de stijgende kosten van levensonderhoud, kiest zijn films echter met meer zorg dan ooit tevoren. Tenzij iemand toegeeft, zal deze patstelling doorgaan.
Indiase animatie heeft kilometers te gaan voordat het zelfs kijkers naar bioscoopschermen kan trekken. Je moet in ieder geval laten zien dat je een poging doet om ze binnen te halen. Door slechte films te maken, wordt het genre net iets meer gedegradeerd. Zelfs niet het ergste animatiefilm uit Hollywood zal er een derde zo slecht uitzien. Films van studio's als Pixar zijn bedoeld om het leven te vieren en bevatten onwaarschijnlijke thema's als een rat die naar een Frans toprestaurant gaat (Ratatouille) en een hoop speelgoed dat je aan het huilen maakt aan het einde van elke film in de serie (Toy Story).
Het punt waar het bij het vergelijken van de twee bedrijfstakken om draait, zijn de budgetten. Tot op zekere hoogte geldt deze factor ook. Het kan echter niet als excuus worden gebruikt om slordige films te produceren. Indiase studio's werken tenslotte aan rendering en andere technische aspecten voor veel Hollywood-films. Het probleem is met de bedoeling van animatiefilmmakers in India.
Het mythologische genre domineert in hoge mate de Indiase animatie. Een regisseur van dergelijke films vertelde me dat dit komt omdat verhalen over Bal Ganesha en Bal Hanuman als veilig worden beschouwd en in hele gezinnen worden aangetrokken. In plaats van zich alleen op het kind te richten, brengen mythologieën hele gezinnen binnen en helpen ze voetstappen te vergroten. De oververzadigingsfactor lijkt niet voldoende reden om te stoppen met het produceren van zinloze vervolgfilms op deze films.
De andere reden waarover wordt gebeld, is dat het Indiase publiek niet klaar is voor hoogwaardige Indiase animatie. Alleen het stijlvolle publiek in metro's begrijpt dit genre en betuttelt Hollywood-films, terwijl Indiase animatie hen niet interesseert, terwijl de massa altijd de voorkeur zal geven aan masala-entertainers. Het voorbeeld van Roadside Romeo van Yash Raj Films wordt vaak als bewijs genoemd. Zelfs UTV Motion Pictures bracht Arjun: The Warrior Prince na een lange vertraging uit. Er wordt vaak over de geanimeerde versie van Kuch Kuch Hota Hai en Andaz Apna Apna gesproken, maar ze wekken niet dezelfde hoeveelheid nieuwsgierigheid op als de reguliere Bollywood-films.
Een topman van een animatiestudio bekende dat het debacle van Roadside Romeo de hoop van veel studio's had doen afnemen om geanimeerde functies van hoge kwaliteit te maken. De ruimte werd ingenomen door een paar regisseurs die verhalen uitbrachten gebaseerd op mythologieën om de animatietrend te verzilveren. Deze films kenden een beperkt succes, maar sindsdien is de inzet geweigerd.
hoeveel mensen wandelen over het Appalachen-pad
Roadside Romeo is vijf jaar geleden uitgebracht, maar de effecten zijn nog steeds zichtbaar. Yash Raj Films werkte samen met Disney om de film uit te brengen. De beste animatiefilm van India tot nu toe, Arjun: The Warrior Prince, werd ook uitgebracht toen Disney een meerderheidsbelang verwierf in UTV Motion Pictures. Het schrijven is duidelijk. Tenzij buitenlandse studio's het initiatief nemen, zal de animatiefilmsector films blijven bedenken zoals Mahabharat en iedereen in verlegenheid brengen.
beste niet-mummie-slaapzak
Dit vind je misschien ook leuk:
100 jaar later wordt Bollywood geconfronteerd met een identiteitscrisis
De waanzin van de Rs 100 Crore Club
Waarom kassacijfers niet het hele verhaal vertellen
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
