5 dingen over de Federer-Nadal 2008 Wimbledon-klassieker onthuld in ‘Strokes Of Genius’
Het is meer dan een decennium geleden dat we als 22-jarige misschien wel de beste tenniswedstrijd aller tijden hebben meegemaaktRafael Nadal tegenover een 26-jarige Roger Federer in de Wimbledon-finale van 2008.
Het evenement dat vier uur en 48 minuten pure speeltijd duurde, was de langste tenniswedstrijd op dat moment en zorgde voor meer dan genoeg momenten die de komende jaren zouden leiden tot talloze artikelen, boeken en documentaires.
Uit het enorme archief van de tijdloze klassieker komt een documentaire met de naam Strokes of Genius: Federer v Nadal gebaseerd op het boek van L. Jon Wertheim met de titel Strokes of Genius: Federer, Nadal en de beste wedstrijd ooit gespeeld , dat terwijl je je concentreert op de botsing van 2008, ook alle verhalen beslaat die tot die ene historische dag hebben geleid.
Hier zijn vijf dingen over de Federer-Nadal 2008 Wimbledon-klassieker onthuld in Strokes of Genius :
1. Zittend in dezelfde kleedkamer
© Reuters
Hoewel het een algemeen bekend feit is dat concurrenten dezelfde kleedkamer delen op Wimbledon en terwijl de twee spelers elkaar normaal gesproken één keer voor de wedstrijd en één keer erna in de kamer zien, had de Wimbledon-finale van 2008 nog iets anders in petto voor de twee. legendes.
Nadal stond twee sets voor en Federer had moeite om de jonge stier bij te houden. De vijfjarige Wimbledon-streak van de Zwitserse maestro stond op het spel en de regen bracht alles plotseling tot stilstand, waardoor het momentum van Nadal volledig werd weggenomen. Federer kwam terug om twee straight sets te winnen en de wedstrijd gelijk te trekken.
De tweede keer dat regen de wedstrijd vertraagde, moest het duo 30 minuten in de kleedkamer doorbrengen voordat ze de epische strijd voorgoed in overweldigende duisternis konden beëindigen.
Federer en Nadal praten allebei over wat er in hun hoofd omging toen ze in de kamer zaten, hun vormen volledig verstoord door het weer en de mentale vastberadenheid die nodig was om de vermoeidheid weg te poetsen en drie keer in dezelfde wedstrijd weer op het veld te komen. .
2. De overgang van Roger Federer van opvliegende speler naar een stille huurmoordenaar
© Reuters
Video's van het verloren talent van een jongere Roger Federer zijn overal in de documentaire te zien en Federer zelf vertelt over zijn niet zo rustige houding tijdens het opgroeien als een professionele tennisster.
Op 16-jarige leeftijd nam Federer het op tegen Andre Agassi in Basel en won hij de finale voor jongens enkelspel en dubbelspel op Wimbledon 1998. Hij was een geweldige concurrent, maar liet zijn woede op de baan niet achterwege.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, was Federer niet arrogant of neerbuigend tegenover zijn tegenstanders, maar was hij gewoon boos op zichzelf. Zijn verliezen hadden meer gevolgen voor hem dan voor de rest van de kinderen van zijn leeftijd.
Na verloop van tijd kende Federer veel mislukkingen voordat zijn tijd de meest dominante kracht op de baan kwam. Tegen de tijd dat hij in 2003 zijn eerste Wimbledon won, had Federer geleerd hoe hij zijn woede in zijn foto's kon kanaliseren en een kalme penseelstreek-impressionist kon worden.
3. De coach / oom van Rafael Nadal dacht dat hij zou verliezen
© Reuters
wandelen over het Pacific Northwest-pad
Tennis is misschien wel de enige sport ter wereld waarin een speler tijdens het spel niet met zijn coach mag praten. Hij staat er in ieder geval alleen voor en moet de strijd alleen voeren. Tijdens de eerste twee sets van de wedstrijd domineerde Nadal de strijd, maar toen Federer de eerste twee kampioenspunten van hem afnam, begonnen de kieren in zijn bepantsering zichtbaar te worden.
© Reuters
Met het weer dat het momentum van Nadal verstoorde, een zeurende beenblessure onderdrukt door anesthesie, een meedogenloze Federer die zijn titel als 'King of Grass' niet wilde loslaten en de slechtst getimede dubbele fout in de vierde set van de linkshandige overtuigde zijn coach en oom Toni Nadal dat de wedstrijd misschien niet van hem was om te winnen.
4. Wat gebeurt er als de ene helft van de rivaliteit stopt?
© Reuters
De documentaire maakt een heel subtiele maar belangrijke verwijzing naar hoe belangrijk het is om een rivaal te hebben in het tennisspel. John McEnroe kon zijn tranen nauwelijks bedwingen terwijl hij sprak over de keer dat zijn grootste rivaal Bjorn Borg abrupt stopte met het spel in 1981.
McEnroe zei dat hij er bij zijn rivaal op aandrong terug te komen. Het was vanwege Borg dat McEnroe in staat was om op zo'n hoog niveau te spelen, hij was belangrijk voor zijn nalatenschap en die van tennis, maar Borg zei dat hij gewoon de bereidheid om te spelen was kwijtgeraakt.
Federer bekent dat hij alleen geweldig tennis kon blijven spelen door de aanwezigheid van Rafael Nadal op de kaart.
Ik moest het idee van een rivaal omarmen, zegt Federer. In het begin wilde ik er geen hebben, maar uiteindelijk realiseerde ik me dat er iets goeds is om uit deze situaties te komen. Misschien moet ik mijn spel een beetje aanpassen - dat vind ik per se niet leuk, maar waarom niet? Laten we gaan!
5. Verschuiving in machtsstrijd?
© Reuters
Omdat de afstand tussen Rafael Nadal en Roger Federer qua Grand Slam-titels eindelijk wordt geschrapt met devoormalig winnaar van de Franse Open 2020 eerder dit jaar is de discussie over wie er beter is tussen de twee nog moeilijker geworden om er deel van uit te maken.
De documentaire en het boek, in plaats van stil te staan bij een andere dergelijke discussie, besluit de twee titanen te beschouwen als kunstenaars, behorend tot zeer verschillende stromingen en kampioenen in hun eigen respectieve benaderingen.
Roger Federer - de King of Grass, Rafael Nadal - de King of Clay en een rivaliteit voor generaties om over te praten.
~ Strokes of Genius: Federer V Nadal is nu live in de Discovery Plus-app.
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
