De ongepaste verheerlijking van onbeantwoorde liefde
Love, Love, Love Only Me ...
Herinner je je een tijd dat je echt, echt dat speelgoed wilde hebben dat ver buiten je prijsklasse viel? Maar je wilde het toch.
Het was alles waar je aan kon denken. Je zou jezelf neerknielen voor je ouders om dat voor je te krijgen. Je zou er meedogenloos om huilen. Je zou je er scenario's mee kunnen voorstellen: ermee spelen, er blij mee zijn, het aan anderen laten zien. Maar het zou altijd in tranen eindigen, waarbij je verlangend naar de etalage keek terwijl je afscheid nam van het speelgoed. En het speelgoed bleef daar, voor altijd in jouw geheugen gegrift, maar nooit van jou.
Naarmate je ouder werd, is dat begeerde speeltje misschien veranderd in genegenheid voor een persoon. Een persoon die je niet kunt hebben. Of een persoon die je gevoelens niet beantwoordt. Of een persoon die zich totaal niet bewust is van uw liefde voor hen. Of een persoon die het gewoon niet kan schelen.
Ik heb ergens gelezen: De dingen die je in het leven begeert, zijn altijd verboden, dikmakend, immoreel, illegaal of verslavend. Onbeantwoorde liefde, liefde die niet vervuld wordt, is die verboden vrucht. Of is het op die manier in onze hersenen opgenomen? Zou ik je kunnen interesseren in een smerig verhaal?
Films, shows, toneelstukken, muziek, gedichten, literatuur - ze vieren allemaal liefde: verliefd zijn, verliefd worden, verliefd blijven. Onvervulde liefde is echter zo'n onderwerp dat de spreekwoordelijke goudmijn lijkt te zijn. Natuurlijk is er een zeker opvallend verdriet over de liefde die niet wordt vervuld door een sirene-oproep aan de gebrokenen.
Maar op de een of andere manier wordt het concept van onbeantwoorde liefde als een buitensporig gevierde entiteit een probleem. De transformatie ervan in een heerlijk sentiment baart zorgen.
Pijn en liefde hebben een unieke relatie, liefde hoort een zweem van verdriet te hebben, nietwaar? Maar moet het ook noodzakelijk zijn voor iemand die je niet mag, en tot iemands totale ondergang leiden? Het verheerlijken van onbeantwoorde liefde heeft zijn eigen reeks twisten. We moeten één ding duidelijk zien: liefde en onbeantwoorde liefde zijn niet hetzelfde.
Liefde is bedoeld om je een gelukkig gevoel te geven, niet om je pijn te bezorgen. Als liefde bedoeld was voor pijn, zou het pijn worden genoemd, niet liefde. Ja, liefde is nooit gemakkelijk, maar er zijn wel twee instemmende mensen voor nodig, of op zijn minst twee mensen die weten dat ze elkaar leuk vinden. Onbeantwoorde liefde is niet zo schattig dat ze laten zien in films of romantische romans, waar de hoofdrolspelers zich niet bewust zijn van elkaars interesse in hen. Onbeantwoorde liefde is veel erger, en in tegenstelling tot films blijft het onvolledig.
Liefde maakt je duizelig, het laat je tot leven komen, het moet je dwaze dingen laten doen, sappige dingen zeggen. Maar het is niet bedoeld om je te doden of je in de diepten van wanhoop te laten vervallen. Als het je doodt, is het geen liefde. Mijn enige verlangen: is het gedoemd of is het gedaan? Een gedoemde romance en een geval van onbeantwoorde liefde zijn verschillende soorten liefde die niet wederzijds inclusief zijn. Bij een gedoemde romance zijn mensen betrokken die van elkaar houden, het zijn de externe factoren, de samenleving, normen die hier de slechterik spelen. Onbeantwoorde liefde daarentegen is niet beantwoord, het is eenzijdig.
Als mensen willen we datgene wat we niet kunnen hebben, een entiteit die onaantastbaar lijkt. Het heeft in wezen niet te maken met liefde, het heeft meer te maken met de basisessentie van mens zijn, van verlangen. Om iets te hebben dat niet aan jou is overgeleverd, dat voor jou is verborgen. Verlangen speelt een grote rol in het verhaal van onbeantwoorde liefde.
De persoon raakt uit pure wil verliefd en gefascineerd op de andere persoon. Ben je zelfs echt? Teruggaan naar het speelgoed in de etalage, ervan uitgaande dat je ouders hebben ingestemd met je eisen en het voor je hebben gekocht. Maar toen je eindelijk dat begeerde speeltje kreeg, was het niet zo goed. Het gaf je niet het geluk dat je had gehoopt. Het was gewoon een sprankelend ding glanzend maar zonder ziel.
Soms verheffen we mensen in onze ogen, we plaatsen ze op zo'n hoge sokkel dat het menselijk onmogelijk is om ze te bereiken. Je verheerlijkt ze tot een punt waarop ze niet meer terug kunnen komen. Maar dan, op een gegeven moment, realiseer je je dat ze om te beginnen nooit zo speciaal waren. Het was een onwerkelijke versie van de persoon, jouw versie van hen een persoon die niet bestaat. Het was uw liefde voor hen die uw oordeel vertroebelde.
Ja, deze duidelijkheid komt niet gemakkelijk, noch natuurlijk. Het is net zo duidelijk als het besef dat je je hele leven gif hebt gedronken, ervan uitgaande dat het water is. Dit werd misschien het beste uitgebeeld in het magnum opus van F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby, misschien wel het grootste stuk fictie ter ere van onbeantwoorde liefde.
Een verhaal over miljardair Jay Gatsby en zijn liefde voor de vrouw die hij niet kan hebben: de betoverende Daisy Buchanan.
Wat de roman wel laat zien, is de wreedheid waarmee dit soort liefde, een onvervulde liefde, grote schade aanricht in je leven. Het verpest niet alleen uw gemoedsrust, maar het heeft ook invloed op uw hele leven. Het verandert jou als persoon, waardoor je dingen doet die je nooit zou moeten doen.
Wat de heer Fitzgerald hier bereikt, is het onthullen van de droevige en vage aard van onbeantwoorde liefde, de hulpeloosheid en het verdriet dat het met zich meebrengt. Daisy is Jay's felbegeerde, glanzende speeltje. Hij is niet verliefd op haar, hij is verliefd op het idee van haar. Hij plaatst Daisy op een podium en aanbidt haar, hoewel hij weet dat zijn liefde niet zal worden beantwoord. De persoon op wie hij verliefd is, is de quixotische versie van Daisy.
Daisy daarentegen is materialistisch en oppervlakkig. En ze gebruikt Jay op alle mogelijke manieren. Ze houdt niet van hem vanwege hem, ze houdt van hem om haar eigen ego te bevredigen. Gebaseerd op de persoonlijke ervaringen van dhr. Fitzgerald van een onbeantwoorde liefde voor erfgename van de samenleving, Ginevra King, legt The Great Gatsby effectief de nuance van onbeantwoorde liefde vast. Laten we onze verwoesting vieren, waarom doen we dat niet?
Ae Dil Hai Mushkil is een ander verhaal over onbeantwoorde liefde, het is misschien een van Karan Johar's goede films. Helaas verheerlijkt Ae Dil Hai Mushkil onbeantwoorde liefde in zo'n afschuwelijke mate, dat het op het randje godslasterlijk is.
Ayan (Ranbir Kapoor) houdt van Alizeh (Anushka Sharma). Alizeh houdt niet meer van hem. Ayan raakt in verval, nooit in het reine kunnen komen met afgewezen te worden. Ayan ruïneert zijn leven samen met een aantal anderen. Alizeh maakt weer contact met Ayan en ze worden weer vrienden.
Dit is waar de meesterlijke slag van Karan Johar komt. Bij Alizeh is kanker vastgesteld. Ayan probeert haar gelukkig te maken, maar hij is nog steeds vastbesloten om haar van hem te laten houden. (Omdat hij blijkbaar geen idee kan krijgen en niet in staat is om een feit te vatten wanneer het specifiek aan hem wordt genoemd). Uiteindelijk sterft Alizeh en verlaat Ayan die nog steeds een puinhoop van verdriet is.
Wat irriteert mij? De reden dat Alizeh kanker heeft, is omdat ze niet meer van Ayan hield. Ik ben het niet die tot deze conclusie kwam, het is Karan Johar. Hij heeft Anushka's personage vermoord om te laten weerklinken dat als je de interesse die de ander in je heeft, niet beantwoordt, je geen recht hebt om te leven. Was er niet een andere manier om dezelfde emotie weer te geven zonder deze bijbelse vergelding? Het romantiseren van het afschuwelijke aspect van onbeantwoorde liefde is een enorm foutief concept.
Een andere film die dit viert, terwijl het concept van niet-gewaardeerde liefde betoverend wordt, is Raanjhanaa.
Voordat jullie je hooivorken gaan slijpen, luister naar me. Raanjhanaa, zoals een verhaal geweldig lijkt, mooi zelfs: het typische verhaal van een romance die bloeit tussen twee verschillende mensen, Zoya (Sonam Kapoor) en Kundan (Dhanush), als ze jonge adolescenten zijn.
Bloesems zouden hier een verkeerd woord zijn. Kundans stalker-capriolen en zelf-saboterende manieren vinden op de een of andere manier gunst van Zoya. (De dwaasheid van de jeugd?) Zestien klappen en een doorgesneden pols later valt Zoya voor Kundan. (Hoe?) Echter, de klassieke kloof tussen klasse en religie speelt zich af door Zoya naar een andere stad te sturen om haar weg te houden van Kundan. Kundan is diepbedroefd en smacht naar haar. Wanneer Zoya terugkeert, herinnert ze zich nauwelijks de jongen op wie ze ooit verliefd was, maar de liefde van Kundan is alleen maar exponentieel toegenomen.
Naarmate de film vordert, worden Zoya en Kundan weer vrienden, hoewel Kundan nog steeds verliefd op haar is. Drama ontstaat wanneer Zoya hem vraagt om haar te helpen trouwen met Akram, die later een hindoe blijkt te zijn genaamd Jasjeet, die uiteindelijk het toneel vormt voor Kundan om op te houden een push-over te zijn en Zoya's leven te ruïneren. Raanjhanaa blinkt uit in het vertellen van het verhaal van onbeantwoorde liefde in de eerste helft, het legt de essentiële strijd bloot om iemand te willen die jou niet wil hebben. Het illustreert ook de ondergang die dit soort liefde met zich meebrengt.
Dat gezegd hebbende, de zorg ligt in de behandeling van het verhaal in de tweede helft, dat abrupt somber wordt en op een hopeloze manier uitpakt: Zoya gebruikt Kundan, Kundan is moeilijk en veel onnodige verhaallijnen. Een ander ding dat de film ook goed doet, is Swara Bhaskars grofgebekte, onbezonnen Bindiya, een levende belichaming van een ander soort onbeantwoorde liefde, het smachtende aspect, waarbij het voorwerp van je genegenheid niet om je liefde geeft.
Zoya trekt ook een Daisy Buchanan en gebruikt Kundan voor haar voordeel, waardoor hij uiteindelijk zijn leven verpest omdat hij het hare verpestte. Is dat liefde? Misschien was het een beter verhaal geweest als ze stopten nadat Jasjeet stierf, waardoor de rauwe en wraakzuchtige aard van onbeantwoorde liefde naar voren kwam. En vanwege deze tekortkoming, ook al probeert de film de toeschouwer te raken met een aangrijpend verhaal op het hoogtepunt, kan het dat niet.
hoeveel nalgenen moet ik per dag drinken
Tum Meri Maya Ho / Mai Tumhari Maya Banna Chahti Hoon! Dil To Pagal Hai is een andere edelsteen in dit genre: het verhaal van een kunstenaar, Rahul (Shahrukh Khan), die verliefd is op het idee van de perfecte hoofdrolspeelster voor zijn show, zijn persoonlijke Manic Pixie Dream Girl, Maya. En hij vindt haar in Pooja (Madhuri Dixit). (Ja?)
En hoewel hij een smachtende Nisha (Karisma Kapoor) heeft die geduldig op hem wacht, besluit hij haar schaamteloos te negeren. Hij blijft om gunsten van haar vragen, en de liefdeszieke Nisha doet het, ondanks dat hij weet dat hij nooit de hare kan zijn.
Zijn inspiratie komt van de liefde die hij vindt. Het hartzeer dat hij voelt, verandert zijn artistieke richting.
Maar als eer voor het personage komt Rahul wel schoon, maar het is niet genoeg te weinig, te laat.
Rockstar stuwt het idee voort met de onbeantwoorde liefde van Janardhan (Ranbir Kapoor) voor Heer (Nargis Fakhri), wat hem tot een geweldige muzikant maakt.
Ranbir keert terug in ADHM als Ayan met een soortgelijk concept, zijn passie voor Alizeh verandert in muziek.
Het is een vraag. Zijn alleen mensen met een gebroken hart succesvol? Zijn alleen de mensen die een onvervulde liefde voor iemand hebben gehad creatief superieur? Hangt uw succes als kunstenaar of mens af van de liefde van iemand anders of hun acceptatie van u? Ik denk het niet. Het kan een factor in de vergelijking zijn, maar niet de enige reden. Deze verhoging moet stoppen.
Zou je moord verheerlijken? Waarom dan de dood van iemands liefde verheerlijken? Of iemands verwoesting? Het haalt gewoon afstand van hun persoonlijke verhaal. Kya Ye Hallo Pyaar Hai? Onbeantwoorde liefde is niet mooi, het maakt je kwetsbaar in de ergste zin, je voelt je eenzaam. Het is defaitistisch. Het is niet iets om te vieren. Het is een fase die overwonnen moet worden omdat het niet goed voor je is.
In Ae Dil Hai Mushkil verkondigt Shahrukh Khan als Tahir, Saba's (Aishwarya Rai Bachchan) ex-echtgenoot, Ek tarfa pyar ki taqat hi kuch aur hoti hai ... auron ke rishton ki tarah yeh logon mein nahi bat'ti. .. sirf mera haq hai ispe… sirf mera. Geeft dat niet te veel kracht aan een niet-beantwoord gevoel?
Onbeantwoorde liefde is een gevaarlijk krachtige emotie, masochistisch zelfs, omdat het het vermogen heeft om je te beëindigen of te maken. Zoals in elke fase van uw leven, moet u een bewuste beslissing nemen. Dus waarom zou je niet voor geluk kiezen? Vooral als het in uw handen is.
Mensen vertellen je dat je liefdesverdriet moet ervaren om liefde te waarderen, wat waar is, maar liefde zou niet altijd in wanhoop moeten resulteren. Onbeantwoorde liefde geeft dat op de meest misleidende manier. Je kunt niet helpen van wie je houdt. Akkoord. Maar je hoeft er niet voor te wentelen. Als ze je niet leuk vinden, is het hun verlies. Ik zeg altijd: vertel de ander je ware gevoelens. Wat is het ergste dat kan gebeuren? De wereld zal niet eindigen. De lucht zal niet op je neerstorten.
Als ze je gevoelens niet beantwoorden, respecteer dat dan. Je hoeft tenminste niet je hele leven verdriet te koesteren over een persoon, en op zijn beurt ook niet blind te zijn voor iemand die echt van je houdt. Je weet pas wat de ander denkt als je het hem vertelt of tenzij je het hem vraagt. De waggelende wil, ze zullen alleen maar drama aan het leven toevoegen. Het is niet zo romantisch als in fictie. Het breekt iemands hart. Bovendien moet je een ander niet dwingen om van je te houden. Zou u gelukkig zijn in een relatie die u wordt opgedrongen? Of opgezadeld met emotionele manipulatie? U weet het antwoord op die vraag.
Is het niet geweldig dat je het vermogen hebt om lief te hebben? Het feit dat je kunt liefhebben, maakt van je een empathisch persoon. Waarom zou je dat willen veranderen voor iemand die dat niet kan doorgronden? Er is droefheid in onbeantwoorde liefde die niet kan worden ontkend. Maar het is niet trots om te smachten naar iemand die de persoon die je bent niet waardeert. Het heeft geen zin om te smachten. Periode.
Elinor Dashwood (Sense and Sensibility) vat het het beste samen: na alles wat betoverend is in het idee van een enkele en constante gehechtheid, en alles wat kan worden gezegd over iemands geluk dat volledig afhangt van een bepaalde persoon, is het niet de bedoeling - het is is niet geschikt - het is niet mogelijk dat het zo zou moeten zijn.
Val niet ten prooi aan de talloze, soulvolle woorden van dichters, de technicolor van films, het welsprekende proza van romanschrijvers die de pijn en het plezier in onbeantwoorde liefde verheerlijken. Het is niet nodig om het als een kroon te dragen. Omdat het een doornige is en zijn doornen je uiteindelijk zullen prikken.
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
