12 dingen die ze je niet vertelt, maar wil dat je het toch weet
Geen enkele vrouw is perfect, zelfs niet duizend keer in de buurt van het woord. We zijn vreselijk gebrekkig en sommigen meer dan anderen. Van niet op een bepaalde manier kijken tot allerlei manieren voelen en niet weten wat je eraan moet doen - de lijst met tekortkomingen eindigt nooit. Maar weet je wat het grote deel is? Niemand is perfect en iedereen is gebrekkig. En dat maakt ons - mannen en vrouwen - in zekere zin vergelijkbaar. Maar dat is waarschijnlijk de enige overeenkomst tussen ons, gezien het feit dat in een relatie, of zelfs een vriendschap, of wat dan ook, het vaker wel dan niet de verschillen zijn die meer ruimte voor twijfel creëren dan wat dan ook. En dat we bepaalde dingen voelen waarvan we niet al weten hoe we ze moeten noemen. Het is geen liefde. Het is een gelijkenis. Het is een genegenheid. Het wordt aangetrokken genoemd.
Dit is wat ze wil dat je echter weet ...
Elke keer dat je haar vraagt waarom ze je leuk vindt, is elke keer dat ze nooit een concreet antwoord zal hebben. Waarom? Omdat de reden dat ze je leuk vindt, is dat ze het gewoon doet. Er is geen rijm of reden waarom we voor iemand vallen, ons tot iemand aangetrokken voelen of ervoor kiezen om bij hen te blijven, vooral als het erom gaat hoe ze ons laten voelen. Gevoelens komen gewoon, ze zien geen vooringenomenheid, ze zien geen reden. Ze vindt je leuk, gewoon omdat.
Elke keer dat ze bij jou in de buurt is, heeft ze het gevoel dat ze daar thuishoort waar ze hoort te zijn. Daarna kun je alle gevechten in de wereld hebben, je kunt alle uitbarstingen krijgen die je wilt, ze kan wegstormen, afvuren of gewoon tekeergaan, wetende dat ze vroeg of laat bij je terugkomt. Waarom? Omdat ze nergens anders ziet waar ze heen kan of kan zijn. Het lijkt redelijk voor haar om dat te doen, vraag niet waarom, want daar is maar zoveel reden voor. Het is alsof ze om jou draait. Je zou kunnen zijn zoals je wilt en het maakt niet uit. Het is als een bij die naar een bloem wordt getrokken, een mot naar een vlam.
Elke keer dat je minachting, teleurstelling of ontzetting uit, doet ze een beetje pijn. Het kan helemaal niets met haar te maken hebben, of het kan alles met haar te maken hebben. Het maakt niet uit. Op dat moment is het enige dat telt dat ze je somber en verdrietig ziet. En op dat moment wil ze er alleen maar voor je zijn voor alles wat je nodig hebt - een glas water voor je halen, je knuffelen, praten over een willekeurig iets dat misschien niet eens ergens mee te maken heeft. voor het geval het uw geest van uw gedachten zou kunnen afleiden. Elke keer dat ze je laag ziet, wil ze je weer oppakken, zelfs als ze valt terwijl ze dat doet.
Elke keer dat je afstand neemt, is ze een beetje bang. Ook zij voelt de behoefte om een stap terug te doen, alleen omdat ze ongerust is. Zie je, ze is onzeker over de mensen die ze altijd is geweest. En ze wil geen pijn meer doen, en op de koop toe, jou ook pijn doen. Dus elke keer dat je een beetje afstand neemt, loopt ze een beetje achteruit. Maar het is niet omdat ze zwak is, of onzeker over haar eigen gevoelens, maar omdat ze weet dat we geen controle hebben over hoe de dingen werken of niet, en omdat we vaker wel dan niet een keer twee keer verlegen worden gebeten.
Elke keer dat je haar vertelt dat ze het niet begrijpt, schreeuwt ze van binnen naar je proberen je op de best mogelijke manier te laten zien dat ze het echt begrijpt. Zeker, het lijkt er meestal niet op. Maar het is alleen omdat de feiten het begrip in het grotere geheel van dingen overtreffen. Alleen omdat iemand ruzie maakt of je ergens over vraagt, wil nog niet zeggen dat ze het niet begrijpen. Het is gewoon haar manier om te zien of er een andere manier is.
Elke keer dat je haar ondervraagt, huilt ze een beetje. Het enige wat ze probeert is absoluut duidelijk te zijn over haar gevoelens voor jou. En het enige wat ze ooit doet, is dat je je twijfelt. Het is niet wat ze wil. En ze zal niet stoppen om haar punt aan je over te brengen, maar veroordeel haar niet als de woorden haar niet nalaten, want ze weet niet echt hoe ze haar oprechte gevoelens het beste kan uiten zonder te weten dat ze niet gewond zal raken in haar. de lange termijn. Zich aan iemand blootstellen is het moeilijkste om te doen. Het is alsof je iemand een open wond laat zien, in de hoop dat ze er niet in porren.
Elke keer dat je naar haar kijkt, vraagt ze zich af wat je denkt. Denk je aan haar? Denk je na over wat je wel of niet leuk aan haar vindt? Beoordeel je haar? Haar observeren? Probeert u te zien welke zet ze vervolgens maakt? Het maakt haar bewust. Het maakt haar onrustig, het maakt haar verlegen en wil wegkijken. Maar tegelijkertijd zorgt het ervoor dat ze naar je wil kijken en probeert te begrijpen waarom je naar haar kijkt.
Elke keer dat ze je ziet, vindt ze de betekenis die ze zocht zo moeilijk te vinden. Vanaf de eerste keer dat ze je zag, was het als een dieper gevoel van iets waar ze geen vinger op kon leggen. Het is er altijd al geweest. Ze vraagt zich af waar het allemaal om gaat, ze merkt hoe je loopt, hoe je eruitziet, hoe je je gedraagt als niemand je opmerkt. Elke keer dat ze je ziet, is ze wakker.
Elke keer dat je haar afwijst, vraagt ze zich af welke fout ze heeft gemaakt. Als ze iets zei om je van streek te maken, als ze helemaal niets zei. Ze vat het elke keer persoonlijk op. Omdat het niet zomaar iemand anders is die haar wegstuurt, jij bent het. En je betekent veel meer voor haar dan wie dan ook, ook voor haarzelf.
Elke keer dat je haar aanraakt - bewust of onbewust - is ze alert. Ze wordt gevoelig voor jou, aandachtig voor jou. Ze begint te leren hoe je aanraking voelt, alsof ze het onbewust heeft onthouden, zelfs. En elke keer dat je bij haar in de buurt bent, wil ze of wil ze wel of niet door jou worden aangeraakt, omdat ze dan iets anders voelt dat ze niet volledig kan beschrijven.
Elke keer dat je haar iets vertelt, wordt het in haar hoofd gegrift niet zodat ze het zich kan herinneren en je kan vragen wat het betekende ... hoewel dat soms ook. Maar omdat haar brein lijkt te denken dat elk woord dat uit je mond komt, op de een of andere manier belangrijk is voor het functioneren ervan. Het is alsof haar brein heeft besloten, zonder haar toestemming, dat uw woorden noodzakelijk zijn voor hun gezondheid en welzijn.
Elke keer dat je bij haar bent, kan ze niet anders dan het gevoel hebben dat dit op de een of andere manier bedoeld was. En hoe hard ze ook haar best doet, ze kan het gevoel van. Ze weet niet wat er van zal worden. Ze weet niet of het gaat veranderen. Maar ze vertrouwt op een aangeboren gevoel dat ze nog nooit eerder heeft gevoeld, niet omdat het impulsief is, maar omdat het puur is en zeker van een bestemming die ze nog niet helemaal kan bevatten.
En dus, elke keer dat ze iets niet zegt, of alle verkeerde dingen zegt, weet dan dat het niet is omdat ze niet hetzelfde voelt, maar alleen omdat ze een beetje nerveus is over wat je zou denken als ze dat wel was. om precies te zeggen wat ze voelde. Het is omdat ze een beetje geen idee heeft van de huidige situatie, simpelweg omdat ze hier nog nooit eerder is geweest. Weet dat dit in het diepste van haar ziel precies is waar ze hoort te zijn en dat ze misschien niet de woorden heeft om het tegen je te zeggen, maar dat betekent niet dat het niet waar is.
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
