Waarom verliefd worden op het idee van iemand, kan ervoor zorgen dat je uit liefde valt
Verliefd worden is een van de grootste genoegens van het leven. Er zijn maar weinig dingen die zo dichtbij komen als het gevoel verliefd te zijn op iemand, wetende dat er die ene persoon is die van je houdt zoals je bent en in je gelooft, zelfs als je dat vergeet. Voordat je het weet, zijn de nachten van ononderbroken laat sms'en al snel veranderd in talloze dates en is het gewoon onmogelijk om uit elkaar te zijn. Je denkt niet alleen constant aan ze, maar bedenkt ook manieren om bij ze te zijn. Want waarom zou je echt alleen willen zijn, als je met iemand kunt zijn die het cynisme uit je zuigt?
Maar ondanks al zijn ongebreidelde geneugten, is verliefdheid ook een van de meest geestdodende verpletterende dingen die je kunnen overkomen. Verliefd zijn betekent iemand de kracht geven om je te kennen en je pijn te doen, maar hem voldoende vertrouwen om je hart niet te breken. En hoewel de meesten van ons behoorlijk wat liefdesverdriet hebben gehad, ontmoeten we, als we geluk hebben, uiteindelijk de persoon die de gevaarlijke vrije val van de liefde de moeite waard maakt. Maar soms, vaker niet, worden we uiteindelijk de ergste vijanden van ons liefdesleven door een gewoonte te omarmen die zo verslavend is dat het moeilijk is om los te laten: verliefd worden op het idee van iemand.
Het gebeurt net als liefde. Het idee van iemand komt onverwachts in je leven en belandt in je hoofd en hart. Het begint klein door de beste versie op te roepen van de persoon met wie je je leven wilt doorbrengen op een luie middag.
Eerst bedenk je hoe lang hij zal zijn, hoe zijn brede schouders er altijd zullen zijn als je een vertrouweling nodig hebt en hoe de relatie dankzij deze deugden prachtig zal verlopen. Al snel beginnen meer ideeën vorm te krijgen en voor je het weet, heb je een goede afrekening voor alle kwaliteiten die je uiteindelijk in die persoon wilt hebben. Soms klampen we ons in onze eenzaamheid zo hard aan deze ideeën vast dat het ons redeneervermogen verblindt. Door het te laten domineren en actief deel te nemen aan ons liefdesleven begaan we een foutieve zonde tegenover onszelf en onze partners.
Laten we eerlijk zijn, hoe perfect onze partners ook zijn, ze zullen nooit kunnen voldoen aan de ideeën en verwachtingen die we van hen in ons hoofd hebben. Maar de vraag is: moeten ze dat doen? Moeten ze echt het spiegelbeeld zijn van hoe onze droomzielsverwant eruitziet? Waarom kunnen ze niet gewoon een aardige, vriendelijke ziel zijn die ons alle goede dingen van het leven leert? Is dat niet genoeg? Waarom worden we gewoon boos of overstuur als ze niet voldoen aan het idee dat we in ons hoofd van ze hebben gemaakt?
Ten eerste is het glorieus oneerlijk voor ons beiden, omdat we onszelf zonder reden ongelukkig maken en tegenover onze partners, omdat we gestraft worden met onze knagende wrok zonder hun schuld. Denk aan de hele tijd dat je boos bent geworden alleen maar omdat ze handelden op een manier die niet verkeerd was, maar niet alleen volgens de verwachtingen die je hoofd je vertelt om te anticiperen. Stel je voor hoe moeilijk het voor ze moet zijn geweest, niet wetend wat ze verkeerd doen en geen idee hoe ze beter kunnen worden.
Het andere dat we ons meestal niet realiseren in onze door perfectie veroorzaakte waas, is dat het echte leven niet op de films lijkt. Toegegeven, in de films zal een Simran altijd eindigen met haar Raj die met iedereen zal vechten om hier te zijn, zijn handen uitstrekt precies zoals ze wil en genoeg om ervoor te zorgen dat ze wil komen rennen en in zijn armen vallen. Hij zal ook het letterlijke verlengstuk zijn van de man die ze zich in ons hoofd voorstelde, en haar altijd gelukkig houden. Ze zullen nauwelijks vechten en zullen nog lang en gelukkig leven, waardoor ze de hele wereld #couplegoals en een nieuwe dosis angst geven. Maar weet je wat? Dit soort onberispelijk gezelschap is een verspilling in het echte leven, als je dapper genoeg bent om je ziel te openen voor een echt, levend, ademend persoon.
zelfspannende knoop twee uiteinden
Verwachten dat onze partners 100% perfect zijn, is niet alleen belachelijk, maar ook ongelooflijk laf. De echte uitdaging om bij iemand te zijn, is om ze te accepteren zoals ze zijn - (Bedankt Bruno Mars voor de tip) het goede, slechte en lelijke. Verliefd worden op iemand omvat ook verliefd worden op hun gebreken en het aanscherpen van de delen van zichzelf die ze niet leuk vinden of waar ze niet trots op zijn.
Willen dat ze de exacte replica zijn van de persoon waarvan we ons voorstellen dat ze in ons hoofd zijn, is als een persoon willen die is verzonnen met alle goede eigenschappen van de wereld. Het betekent dat we ontkennen dat we een mens zijn en dat we uit evenveel gebreken bestaan als liefdevolle eigenschappen. De fictieve persoon willen die je in je hoofd hebt opgeroepen, betekent dan langzaam een echte relatie vernietigen die je een toekomst met grenzeloze mogelijkheden zou kunnen geven. Er is niets gevaarlijks en verdrietigs dan dat.
Dus de volgende keer dat je partner een groot gebrek voor je onthult, omarm het, in plaats van te wensen dat ze in je hoofd zouden veranderen in de persoon op wie je verliefd werd. Wat is tenslotte liefde zonder compromissen? Bovendien, kiezen ze niet ook de onvolmaakte jij boven hun versie van jou?
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
