Meiyang Chang over carrières, reality-tv en queer zijn in India
Nee, Meiyang Chang is geen homo. Hij heeft zojuist de rol van een homo-personage geportretteerd in een van zijn recente webfilms. Wat Meiyang Chang beslist is, is echter experimenteel. En interessant modieus (ik merk dat soort dingen meestal niet, maar kunnen we alsjeblieft even de tijd nemen om zijn kledinggevoel te applaudisseren, ja?) En dat is wat hem uit zijn geboorteplaats en op het grote scherm bracht. Tegenwoordig is hij een betaalbare naam in de televisie-industrie en kan hij niet veel doen - of het nu gaat om zingen, een show hosten, eraan deelnemen of een vreemd personage op het scherm spelen.
Chang begon als de jongen met dromen in seizoen 3 van Indian Idol, toen de show ons nog steeds stemmen gaf die het luisteren waard waren en talent dat de moeite van het bekijken waard was. Hij won de harten van de juryleden, werd een favoriete Alisha Chinai en kwam zelfs naar de halve finale. Daarna keerde hij volgend seizoen terug om de show samen met Husain Kuwajerwala te organiseren. Hij was onlangs te zien in weer een andere reality-tv-serie, genaamd Rising Star, een live zangshow die werd uitgezonden op Colors. Hij is in de buurt geweest, bezig met films, webseries, realityshows en meest recentelijk een geheel nieuwe show op Discovery Channel, genaamd India's Best Jobs. In de show hebben we het niet alleen over de financieel stabiele banen, maar ook en vooral over banen die veel passie vergen en hoogstwaarschijnlijk uit passie geboren zijn, laat hij me weten. In een openhartig gesprek laat hij geen woorden vallen, terwijl hij openlijk en redelijk eerlijk praat over de staat van reality-tv in India, een inherente behoefte aan het veranderen van mindsets, carrières en waarom we LGBTQ op het scherm moeten normaliseren.
Over de realiteit van realityshows
Er was een tijd dat realityshows op een verfrissende manier echt vermakelijk waren. Er was ook een tijd dat talent op dergelijke shows echt werd erkend vanwege het ware potentieel dat het bood. Meiyang Chang is een product van die kruising van tijd en ruimte. Hij is een van de weinige succesverhalen die voortkomen uit de wereldwijde entertainmentrealityshows die talent laten zien voor wat het werkelijk is. Voorbij zijn die dagen. Nu hebben we mensen als Bigg Boss en Roadies, die allemaal mensen en emoties belachelijk maken, allemaal in naam van entertainment.
Reality TV in India lijkt vast te zitten in een of andere verstrengelde cirkel, vertelt hij me over de industrie. Het loont natuurlijk en geeft ons een draaikolk van talent om te verkennen, het heeft me een carrière opgeleverd. Maar wat de neiging heeft om te gebeuren, is na een bepaald moment, alles wat er in een realityshow gebeurt, lijkt vast te zitten in termen van creativiteit en verhaallijnen. We zitten vast in een ruimte waar we dezelfde oude grappen hebben, dezelfde oude grappen hier en daar, dezelfde oude dramatische momenten en dezelfde oude promotietactieken voor beroemdheden.
Over de druk om van loopbaan te veranderen
Meiyang Chang is toevallig een gediplomeerde tandarts. Als ik vandaag geen zanger of entertainer was, zou ik nog steeds graag een gekwalificeerde tandarts zijn, want dat was ik altijd al geweest, herhaalt hij. Maar dit is wat ik graag doe. Het zou geweldig zijn geweest als ik mijn beide verantwoordelijkheden had kunnen uitvoeren, maar gezien de aard van beide beroepen is dat niet mogelijk. Dus ik ben op dit moment erg blij. In een kort moment haalt hij herinneringen op aan zijn tandheelkundige dagen en zegt hij: het was deze gezegende verantwoordelijkheid die je hebt om patiënten te helpen van de pijn af te komen waaraan ze lijden.
Als onze ouders of gezinnen zeggen ‘Arrey beta aise nahi karna chahiye, yeh karna chahiye, yeh safe hai, secure hai’ , het is niet noodzakelijk dat ze afkomstig zijn van een plaats van slechte wil. Het is waarschijnlijk omdat dat alles is wat ze weten. Wist je dat Wetenschap, Handel en Kunst ke aage bhi kucch hai zijn? Dat je misschien zelfs avontuurlijke sporten als beroep kunt hebben en niet alleen als vakantiesport op vakantie?
Ik hoop dat veel mensen in de generaties ervoor openstaan en bereid zijn om mensen dingen te laten proberen. Het komt speciaal van die ouders die dezelfde kansen kregen van hun ouders of omgeving. En dit is waar en wanneer mensen echt leren hoe je als individu daadwerkelijk iets kunt veranderen. Ik denk dat millennials minder onder druk staan omdat ze te slim en te koppig zijn om te doen wat we gaan doen.
Op The Indian Queer Complex
Ik las een artikel waarin stond dat de LGBTQ-gemeenschap in het algemeen bijna altijd verband houdt met seksualiteit en niets daarbuiten - niet met hun persoonlijkheid en niet met wat ze zijn of wat hun dromen zijn. Maar ze zijn net als elk ander persoon. En dat is de perceptie die eerst en vooral moet veranderen. Het zal veel tijd kosten omdat we al teveel duizenden andere dingen hebben waar we in de donkere eeuwen aan vastzitten. Ik neem hier waarschijnlijk aan, maar onze angst of onze afkeer, of gebrek aan gemeenschap komt voort uit het feit dat het bijvoorbeeld iets is dat volledig tegengesteld is aan wat we als normaal kennen en ook omdat met de transgendergemeenschap, sinds onze kindertijd we zijn opgevoed met de mentaliteit dat ‘Inki hai lag jayegi’ . Dus wij als kinderen beschouwen ze als slecht en als we opgroeien als volwassenen, zien we ze als mensen die honger hebben. Maar we weten er niets van.
Ik heb homovrienden gehad in de tijd dat ik in Bangalore was, waar ik mijn tandheelkunde studeerde. Vroeger werd Bangalore de homohoofdstad genoemd. Ik was nooit een homofoob waar ik nog nooit op was geraakt, omdat de lijnen behoorlijk getekend waren. En als je naar Bombay komt, realiseer je je dat er hier zoveel meer van is, omdat die acceptatie hier meer is. Buiten een metro als Bombay, Bangalore of Delhi is een homoseksueel personage niet zo gemakkelijk te begrijpen. Het is weer het hele punt van kosmopolitisme. Je begrijpt de dingen veel beter dan iemand die in een put in een andere stad of dorp staat. Het probleem met karakters zoals deze die ergens nog als taboe worden beschouwd, is het referentiepunt. Waar neem je referenties van aan: vrienden of films? Hebben we goede films van homoseksuele personages in India? Nee. We moeten stoppen deze mensen de schuld te geven en entertainment te gebruiken om ze in een bepaald licht te laten zien. Elke religie richt zich trouwens op de een of andere manier op deze gemeenschap. En dat moet stoppen.
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
