De verlossing van Steve Harrington van 'Stranger Things': wat leren we ervan?
Residente mode-expert.
Moederkip.
Beste babysitter in de stad!
De man met krankzinnige met spijkers bezaaide honkbalknuppels.
Over wie heb ik het?
Steve Harrington, natuurlijk.
Maar dit was niet altijd het geval, toch? De eerste keer dat ik Steve Harrington (Joe Keery) op 'Stranger Things' zag, haatte ik hem met de intensiteit van duizend exploderende zonnen.
Laat me het uitdiepen.
Ik plaatste hem in de categorie van die afschuwelijk onbeleefde en irritante mensen die anderen duwen om hun zin te krijgen, en
beste voedingsshake voor gewichtsverlies
ze pesten anderen om hun kalmte te bewijzen.
Hij was die rechtmatige jock op de middelbare school met lang haar (dankzij de haarlak van Farrah Fawcett) en geld om rond te gooien, die dacht dat de school zijn speeltuin was.
Narcistisch met een vleugje domheid, de typische hartenbreker.
En hij had alle eigenschappen van de klassieke pestkop / neukjongen: gemeen zijn tegen anderen zonder duidelijke reden, overdreven geobsedeerd door zijn haar, een paar meelopers, pothead-vrienden (Tommy en Carol) die meer kwaad dan goed doen en die laat hem gemener zijn.
Om nog maar te zwijgen van zijn afschuwelijke behandeling van Nancy (Natalia Dyer), van wie hij dacht dat ze haar gelukkige sterren moest bedanken om met hem te daten. (Hij was nogal een vervelende vriend.)
Hij wilde haar dwingen ja te zeggen voor dingen die ze niet wilde doen.
Hij was gemeen tegen Nancy's beste vriend, Barb, (die achteraf gezien niet erg aardig tegen Steve was) omdat ze niet de belichaming van cool was, iets wat hij zelf dacht te zijn.
Kortom, hij was de typische jaren 80-man uit elke John Hughes-film die niet de held was.
Steve's verlossingsboog is een van de meest vermakelijke delen van 'Stranger Things'. Het wordt ook zo aangrijpend behandeld dat je ongetwijfeld van hem zult houden, zelfs als je eerst niet veel aan hem dacht.
In de eerste afleveringen van seizoen 1 had ik hem afgedaan als een van die secundaire personages die als eerste wordt opgegeten als de monsters toeslaan.
Kom seizoen 2, ik was in voor een aangename schok.
Ik had me niet kunnen voorstellen dat deze man die niets waard leek, een van mijn favoriete personages in de serie zou worden.
Ja, een van zijn verlossende kwaliteiten in seizoen 1 was zijn liefde voor Nancy, maar zijn gedrag vertelde een ander verhaal.
heather "anish" anderson
In eerste instantie begint hij de relatie alleen maar om in haar broek te kruipen, een prestatie die hij eerder met een aantal meisjes had bereikt.
Maar om eerlijk te zijn, als Nancy nee zegt, respecteert hij haar beslissing en begint hij niet te wentelen of probeert hij haar niet te manipuleren.
Als Barb vermist wordt, probeert hij haar op te vrolijken, maar vooral voor zijn eigen bestwil.
Dan is hij er nogal luchthartig over, wat leidt tot zijn breuk met Nancy (Bullshit, Bullshit, Bullshit).
Maar tegen die tijd heeft Steve al een zwak in ons hart gekregen.
Wat maakt zijn verlossing zo aantrekkelijk?
Steve weerspiegelt onze diepste menselijke kwaliteiten.
Hij trekt bij de minste provocatie snel conclusies en is een lul voor Jonathan (wiens griezelige karakter niet kan worden vergoelijkt). Wie van ons kan zeggen dat ze nooit impulsief hebben gehandeld en erachter kwamen dat ze ongelijk hadden?
Hij probeert Nancy's eer te redden, maar zijn manier om dat te doen is buitengewoon verkeerd, hij ziet er uiteindelijk uit als een douche.
Vanuit het perspectief van Steve lijkt het alsof hij degene is die al het werk doet: Nancy overhalen om wat losser te worden, in een poging haar op te vrolijken als ze neerslachtig is.
Hij lijkt alles goed te willen doen, maar het wordt een puinhoop, zoals het diner met Barb's ouders.
10 tekenen van een psychopaat
Een van zijn meest herkenbare kwaliteiten is de manier waarop hij omgaat met tegenstrijdige keuzes:
Hij balanceert steeds tussen goed en kwaad, een dilemma waar we zo nu en dan mee te maken hebben.
Hij schaamt Nancy als hij denkt dat ze een relatie heeft met Jonathan (beruchte graffiti op het theater: Nancy the Slut Wheeler), maar wanneer hij zijn dwaasheid beseft, maakt hij het goed.
De neerslachtigheid en het besef zijn duidelijk in zijn ogen wanneer hij de scrubber van de theaterwerker neemt en de woorden begint af te wrijven.
Steve's verlossing is sympathiek omdat hij gewillig een keuze maakt.
Hij kiest ervoor om het juiste te doen, terwijl dat per se niet hoeft.
Hij had Nancy en Jonathan (Charlie Heaton) gemakkelijk aan hun lot kunnen overlaten in seizoen 1, maar hij komt terug om met hen te vechten.
Bovendien bekeert hij zich van zijn zonden en vraagt hij om clementie zonder iets terug te geven.
In seizoen 2 wordt dit feit nog meer bevestigd wanneer hij er een punt van maakt om de klootzakken te beschermen wanneer hij gewoon de andere kant op kan gaan en veilig kan zijn.
Hoewel de Duffer Brothers ons hadden geleid om Steve steeds leuker te vinden bij elke voorbijgaande aflevering, werd het op zo'n briljante en heimelijke manier gedaan dat het ons overrompelde toen de volledige kracht voelbaar was in seizoen 2.
Of het nu zijn ietwat gekke manieren zijn, die duidelijker worden in seizoen 2 of zijn haar dat begon als een teken van zijn narcisme en vervolgens veranderde in een symbool voor zijn vriendschap met Dustin (Gaten Matarazzo), Steve werd een innemend personage.
En we konden niets anders doen dan ons vreselijk voelen toen hij seizoen na seizoen in elkaar werd geslagen door Jonathan, door Billy (Dacre Montgomery) en wie weet de volgende. (Te oordelen naar de trailer van seizoen 3, zal het ook in juli gebeuren).
Wat begon als een ogenschijnlijk onaardig en verdorven personage, bleek de antiheld van de serie te zijn.
Niet alleen dat, deze rolomkering plaatst hem in het verheven gezelschap: Loki, Jaime Lannister, Han Solo om er maar een paar te noemen.
Een groot deel van seizoen 2 gaat over het herdefiniëren van Steve's personage (en alles ten goede) hij lijkt het enige andere personage te zijn dat door een hel gaat, met uitzondering van Will (Noah Schnapp) en Eleven (Millie Bobby Brown).
En de selectie is divers: van gedumpt worden door de liefde van zijn leven voor een nerd, in elkaar geslagen worden door de nieuwe man, gemanipuleerd worden om zijn leven in gevaar te brengen door een stel tieners, en de laatste spijker in de kist : zijn schoonheidsgeheimen prijsgeven (wat het meest pijn doet: P).
Voor het publiek leidt deze saga tot de erkenning dat hij andere rollen heeft dan alleen de douchebag zijn. Hij stijgt boven zijn eendimensionale rol uit, we zien hem als een broerfiguur voor Dustin, die meisjesadvies geeft en oprecht voor hem zorgt.
We krijgen de parallellen te zien in de onbeantwoorde liefde van de twee personages voor de persoon die ze niet kunnen hebben.
Wat hun band ook versnelt, is dat ze de verschoppelingen zijn van de groep waarvan alle anderen doorgaan met hun leven terwijl deze twee buiten beschouwing worden gelaten.
En dat maakt hun relatie steeds mooier en gezonder.
Ze vormen allebei zo'n geweldig team! Zo puur!
Hij is een vaderfiguur voor Dustin (en de groep) en komt voor hem op, omdat hij nu weet hoe het voelt om buitengesloten te worden.
Wanneer hij (hopeloos) met Billy vecht, ook al weet hij dat hij geen partij voor hem is (ik bedoel, de man rookt nonchalant terwijl hij dumbbells optilt), het maakt hem nog aanbiddelijker.
Zijn schijnbare mafheid dient als komische opluchting van zijn afschuwelijke vaardigheid om essays te schrijven, hij wordt het mikpunt van grappen (zoals de kinderen die zijn gebrek aan vechtvaardigheden vermanen) of zijn beperkte kennis van de geschiedenis, vooral Duitsers.
sterkste alcohol ter wereld
Zijn reactie is hilarisch als hij wakker wordt en in een auto zit die door de kinderen is gekaapt. Zelfs in zijn bijna onwelgevallen toestand verbaast hij ons door als eerste het onderaardse hellegat binnen te gaan, omdat hij de taak heeft ze te beschermen.
Billy fungeert als een wake-up call voor Steve.
In het begin is Steve nogal bekrompen en overdreven in zichzelf verdiept, en geeft nauwelijks om iemand. Als Billy in beeld komt en hem een voorproefje geeft van zijn eigen medicijn, krijgt hij zichzelf te zien in de andere man.
De bullebak wordt gepest.
Billy is een weerspiegeling van Steve, of het nu het haar is, de mul uit de jaren 80, de arrogante houding of zijn voorliefde voor sport en meisjes.
Hij komt na voor alles wat Steve dierbaar is: zijn jockstatus, zijn aanvoerder, zijn ego en zijn mannelijkheid.
(Kanttekening: Billy lijkt zich behoorlijk aangetrokken te voelen tot Steve. Waarom denk ik dat daar een liefdesverhaal aan de gang is?: P)
salarissen voor Guardians of the Galaxy 2
Soms zien we onszelf niet duidelijk en zijn we ons dus niet bewust van onze eigen fouten. Totdat iemand anders ons erop wijst, blijven we onwetend.
Steve Harrington houdt ons een spiegel voor voor de innerlijke demonen die we tegenkomen en voor degenen van wie we wegrennen. En degenen die we verbergen.
Steve Harrington laat ons zien dat we een boek niet op zijn omslag moeten beoordelen.
Hij is een waarschuwend verhaal en een personificatie van het feit dat we mensen niet tot stereotypen moeten binden. Iedereen is in staat om te veranderen. Niemand is zwart of wit, we zijn allemaal grijstinten.
En vergeet niet dat u tijdens het gebruik van de Farah Fawcett Hair Spray deze altijd op vochtig haar aanbrengt. Niet nat. Vochtig!
(Tot dan, laten we hopen dat Steve seizoen 3 overleeft)
Wat denk je er van?
Begin een gesprek, geen vuur. Post met vriendelijkheid.
Plaats een reactie
